Każdego dnia doświadczamy w naszym życiu różnych sytuacji, często sobie nie zdając nawet z tego sprawy. Kiedy okoliczności są „nam przychylne” i kiedy doświadczenie jest „pozytywne”, nie zwracamy większej uwagi na te „wydarzenia”. Przechodzimy nad nimi bez większej uwagi i zastanowienia.

Czy to pozytywne podejście?

„Kulturowo” i „pokoleniowo” jako ludzie odsunęliśmy nasze postrzeganie siebie i uważność siebie na dalszy plan. Niestety, zapomnieliśmy, ze każde działanie, każda decyzja ma swoje konsekwencje, a brak „podjęcia decyzji” to także decyzja i także ma swoje konsekwencje.

Gdybyśmy mieli prawidłowo rozwinięta uważność siebie, to wręcz natychmiast dostrzegalibyśmy wszystkie „niepokojące” sygnały, jakie wysyła do nas nasze ciało fizyczne oraz nasza psychika.

Bardzo często oba odczucia działają w sprzężeniu, lub jedno uruchamia drugie.

Jednym z przykładów jest sytuacja z odczuwalnym bólem w klatce piersiowej. Z tym bólem jest związany dość powszechny stereotyp, że może to być „sygnał” związany z zaburzeniami pracy serca i wszystkimi „konsekwencjami” z tym związanymi. Często w głowie zaczyna „kiełkować” więc niepokojąca dla naszej psychiki myśl.

Kolejnym krokiem jest użycie ciśnieniomierza i kiedy wskazanie odbiega „od normy”, zaczynają się uruchamiać lęki i „nasze obawy” zaczynają się nasilać. Potem zaczyna następować „efekt domina”. Człowiek zaczyna się „wprowadzać” w stan trudny do opanowania. Emocje zaczynają „napędzać” lęki, a lęki „podsycają” emocje.

Innym przykładem może być sytuacja, kiedy np. dziewczyna zostaje „porzucona” przez chłopaka czy odwrotnie. Ta osoba, która podjęła decyzję o zakończeniu związku, jest „silna” , ma przed samą sobą szereg „wytłumaczeń i usprawiedliwień” takiej decyzji.

A co dzieje się z drugą osobą?

Jeżeli rozstanie jest za „obopólną zgodą”, to sytuacja jest dużo prostsza i łatwiejsza. Zaczyna się „okres wspomnień”, ale często „czynniki zewnętrzne” pomagają wyjść z tej sytuacji.

Ale jeżeli druga osoba absolutnie nie zgadza się z decyzją tej pierwszej, to może dojść do bardzo trudnej terapeutycznie sytuacji. Taka osoba zaczyna się czuć porzucona i zdradzona. Jej „postrzeganie siebie” i „poczucie własnej wartości” legnie w gruzach. Nie trafiają do niej żadne racjonalne argumenty i taka osoba potrafi w momencie wpaść w apatię. Nie potrafi wstać z łóżka, zatraca jakąkolwiek chęć życia. Według symptomów i wiedzy akademickiej – wpada w stan depresji.

Ponieważ takla osoba absolutnie obwinia siebie o te sytuację, popada w role ofiary i otacza się smutkiem, który ma podłoże w lęku. Smutek i lęk podsycają stan melancholii i depresji, a one „napędzają” energetycznie stan melancholii i depresji.

Wybitny psychiatra kliniczny, dr David R. Hawkins, w książce „Siła czy Moc” stworzył mapę poziomów ludzkiej świadomości. Oparł ją na kilkudziesięciu latach swojej pracy, przeprowadzonych badaniach i kalibracjach. Według tej mapy, poziom jaki możemy zakwalifikować jako depresyjny jest skalibrowany na poziomie 75 – poziom żalu, ten stan wprowadza w apatię, która z kolei jest skalibrowana na poziomie 50, a podłożem tych stanów jest poczucie wstydu i winy, a te odpowiednio skalibrowane na poziomie 30 i 20.

Człowiek, który doświadcza takich stanów świadomości nie jest w stanie samemu prawidłowo funkcjonować. Od strony medycyny akademickiej, jednym z podstawowych rozwiązań jest stosowanie antydepresantów i różnorakiej farmakologii. To bardzo trudna sytuacja, bo osoba w mocnym stanie depresyjnym nie reaguje bądź nie chce reagować na żadne bodźce zewnętrzne. Podawana farmakologia ma za zadanie „zastopowanie” pogłębiającego się stanu i próbę „wydobycia” takiej osoby na powierzchnię.

Praca energetyczna jest tutaj doskonałym uzupełnieniem i wsparciem dla medycyny akademickiej. Poszukiwania źródeł stanów depresyjnych, odnalezienie wibracji niskich stanów świadomości i ich bezpieczna nautralizacja jest kluczowa, dla osiągnięcia sukcesu.

Tematy związane z depresją i lękami wymagają bardzo dużej pokory, zrozumienia i cierpliwości. To procesy długofalowe.

Serdecznie zapraszam do współpracy!